__

Dzieła Wojciecha Fangora osiągają dziś zawrotne ceny – najwyższe licytacje sięgają ponad 7 milionów złotych, a jego prace znajdują się w najważniejszych kolekcjach sztuki współczesnej na świecie, w tym w MoMA w Nowym Jorku. To właśnie Fangor pisał: „Koło istnieje jako figura geometryczna w przyrodzie, historii, w wierzeniach”. Koło – symbol nieskończoności, doskonałości i boskości – stało się również inspiracją dla cyklu fotograficznego Juliusza Sokołowskiego.

Wybór miejsca nie jest przypadkowy. Krzyżacka filozofia przestrzeni, duchowość zakonu i geometryczny porządek, który odzwierciedlał ideę boskiego ładu, tworzą unikalny kontekst dla tej ekspozycji.

W pracach Sokołowskiego – jednego z najbardziej przenikliwych fotografów architektury w Polsce – motyw koła wyłania się z pozornie trywialnych elementów świata: śladów zużycia, odpadów, przypadkowych form znalezionych na styku natury i kultury. Artysta wydobywa z marginesów rzeczywistości to, co przeoczone, i przekształca to w obrazy o aurze duchowej. W jego ujęciu fotografia staje się powidokiem — odbiciem tego, co przemija, ale nie znika; znakiem obecności w nieobecności. Granica między dokumentem a objawieniem zaciera się, prowadząc widza przez rejony estetyki op-artu, sfumato i symbolicznego realizmu.

Na wystawie zaprezentowanych zostanie 13 prac. Dwanaście z nich (format 1 × 1 m) symbolicznie odwołuje się do postaci Dwunastu Apostołów – tych, którzy niosą znaczenia, interpretują świat i oswajają to, co niewidzialne. Trzynasta – monumentalna, centralna kompozycja w formacie 3 × 3 m – staje się ikoną: powidokiem postaci Chrystusa, punktem skupienia duchowej i geometrycznej struktury wszechświata.

Zamek w Świeciu – przez wieki pozbawiony trwałych świadectw swojej przeszłości – zyskuje dzięki tej wystawie nowy punkt odniesienia. POWIDOKI stają się jednym z fundamentów symbolicznej rekonstrukcji tożsamości miejsca: zamiast odbudowywać zaginione kolekcje, wystawa buduje duchowe i wizualne ekwiwalenty – z pamięci, światła i pustki.

Ta wystawa to akt obecności wewnątrz braku. Dialog między czasem historycznym a teraźniejszością. Próba wpisania współczesnego gestu w przestrzeń dawno utraconego sacrum.